Op deze pagina
“Als je altijd slechte mensen om je heen hebt gehad, lijken er geen goede mensen meer te bestaan. Jij liet zien dat ze er wel zijn. Ik zat vast voor een zwaar delict, maar je veroordeelde me niet. Naar welke gevangenis ik ook werd overgebracht, jij kwam op bezoek en keek naar mij om. Dat heeft me enorm geholpen om een ander leven te gaan leiden”, zegt Aldemar tegen Hanneke, terwijl hij haar waarderend aankijkt. Je merkt aan alles dat die twee elkaar goed kennen: ruim acht jaar inmiddels. Onze vrijwilliger Hanneke is enorm blij en dankbaar dat het zo goed gaat met Aldemar. Vanzelfsprekend is dat niet. Na jarenlange gevangenschap heeft hij nu een baan – de eerste in zijn leven -, een vriendin en 2 jonge kinderen. “Ik had dit nooit durven dromen. Heel onwerkelijk”, verzucht hij meerdere keren tijdens het gesprek.
Scheiding
Aldemar, een bescheiden man van ruim in de 30, komt van ver. Hij had zeven jaar een gelukkige kindertijd op de Kaapverdische Eilanden. Totdat zijn ouders uit elkaar gingen en zijn vader naar Amerika vertrok. Hij verhuisde zelf met zijn moeder naar Nederland. De scheiding gaf een diepe wond. “Ik was zo jong zonder vader. Ik denk dat het daar is fout gegaan.”
In Nederland had hij het moeilijk. Hij sprak de taal niet en kwam achter op school. “Ik ben het steeds meer op straat gaan zoeken. Hangen met de jongens, later blowen. Door hen werd ik wél geaccepteerd. Alles ging fout in mijn leven, maar eindelijk vond ik iets waar ik goed in was: dealen.”
Vijf overdenkingen voor geloofsopbouw en inspiratie
Vuurwapens
Aldemar was 24 jaar, toen het radicaal fout ging. Hij omschrijft het zo: “Ik was op een setting met grote jongens in de drugswereld. We hadden vuurwapens. Eén van de jongens deed alsof hij een vuurwapen pakte en zou schieten.” Aldemar greep zijn wapen. Het was niet zijn bedoeling die persoon echt te raken, zegt hij. Maar dat gebeurde wel, en de man overleed. Aldemar werd opgepakt, veroordeeld wegens doodslag en belandde voor negen jaar in de gevangenis.
“Ik zag daar een poster van Gevangenenzorg en ik hoorde jongens praten over de bezoeken. Zo’n vrijwilliger wilde ik ook wel. Je kunt dan praten met iemand van buiten. Dat zijn heel andere gesprekken dan die je voert met iemand die je kent.”
“Toen is Hanneke gekomen en zij is niet meer weggegaan”, zegt hij lachend, terwijl hij haar aankijkt. “We hebben goede gesprekken. Bij jou voel ik me vrij om alles te bespreken. Je doet dit oprecht, vanuit je hart.” Hanneke knikt: “Er was gelijk een klik, van beide kanten.”
De eerste jaren in de gevangenis waren zwaar. “Ik wist dat ik nog jaren moest zitten. De bewakers zag ik als mijn vijanden. Maar dat werkt tegen je. Ik wilde vrijkomen van die zware wrok en boosheid. Daar bad ik om. Ik weet dat ik niet met opzet iemand heb gedood, ik weet hoe het is gegaan en God weet het.” Zijn gebed werd verhoord en zijn leven veranderde compleet, zo ervaart hij het en hij verwondert er zich nog dagelijks over.
Iets teruggeven
We spreken elkaar in het kantoor van de Rotterdamse Beroepentuin waar Aldemar begeleider is van mannen (ex-gevangenen, vluchtelingen, daklozen) die hier een beroep in de bouw leren. Ze krijgen drie maanden een opleiding en hebben daarna honderd procent garantie op een baan. Aldemar werkt hier vanaf de oprichting eind 2018.
Hij keert regelmatig terug in de gevangenis, maar nu om de intakes te doen. Hij was zelf de eerste ex-gevangene die bij de Beroepentuin kwam werken, inmiddels zijn ex-gevangenen een belangrijke doelgroep. Recent moest hij voor een intake van een gevangene naar een gevangenis waar hij zelf ook heeft gezeten, nog niet eens zo lang geleden. “Meestal kwam ik als gevangene in een busje aan, en nu kom met mijn eigen auto. Zo onwerkelijk.”
Bij de Beroepentuin worden zijn talenten gezien en gewaardeerd. Aldemar is zo dankbaar dat hij iets kan doen voor deze mannen. “Ik heb nu een positie waarin ik iets kan teruggeven. Ik zeg altijd tegen ze: bel me als er iets is. Soms heb je iemand nodig om mee te praten. Net zoals ik dat bij jou had, Hanneke. Je komt tot rust als er naar je wordt geluisterd.”
