Peter en Mieke zaten op een verjaardag toen hun schoondochter Eva belde: ‘Schrik niet, Sjoerd is aangehouden. Ik zit hier met zes politiemensen in de huiskamer.’ Totaal ontredderd zijn Peter en Mieke naar huis gereden: verslagen, sprakeloos. Dit hadden ze nóóit verwacht.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Voor mij zit een levendig echtpaar van eind vijftig. Je ziet verdriet, maar geen bitterheid. Je ziet vooral verbondenheid en kracht. Peter en Mieke delen hun verhaal tijdens de Lotgenotendagen van Aandacht voor Achterblijvers (onderdeel van Gevangenenzorg Nederland). Met hun ervaringen helpen ze anderen in vergelijkbare situaties.
‘Niemand vertelt je wat’
“Het meest verschrikkelijk vonden we die eerste tijd”, vertelt Peter. “Je weet de eerste 14 tot 21 dagen totaal niet hoe of wat. We wisten niet waarom Sjoerd was opgepakt, niet waarheen hij was gebracht. Niets. Niemand vertelt je wat.”
Peter en Mieke zijn gaan googelen naar organisaties die hen zouden kunnen helpen. Zo kwamen ze uit bij Gevangenenzorg dat er via Aandacht voor Achterblijvers is voor mensen met een naaste in detentie. Peter had vooraf bij zijn neef gecheckt wat voor organisatie dit is. “Je legt toch het meest duistere uit je leven neer bij mensen die je helemaal niet kent. Zijn ze te vertrouwen?” Volgens de neef, die bij de reclassering werkt en onze organisatie kent, zit het helemaal goed. En zo kwamen ze in gesprek met Gerdine, onze maatschappelijk werker achterblijvers. “Zij kon natuurlijk ook niet vertellen waar Sjoerd was, maar ze kon wèl uitleggen wat we konden verwachten.
Na die weken hoorden ze dat Sjoerd (29) in Alphen in de gevangenis zat. De eerste keer op bezoek in de gevangenis voelde vreemd. Mieke: “Ik zag hem daar zitten en ik dacht: hoe kan dit? Zo ben je helemaal niet. Je staat altijd voor iedereen klaar.”
Sjoerd had een goede baan, een vriendin en samen hebben ze een zoontje. Hij is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 38 maanden. “Je denkt: wat overkomt mij nou? Nu moet ik gaan vertellen dat mijn zoon in detentie zit”, zegt Mieke. Het emotioneert haar nog steeds. “Ik heb lang getwijfeld: wat heb ik fout gedaan in de opvoeding?”
“Er vloeien veel tranen tijdens de Lotgenotendagen. Én we hebben mooie gesprekken.”
Peter en Mieke komen graag op de Lotgenotendagen die Aandacht voor Achterblijvers 4 keer per jaar organiseert. Mieke: “Je denkt dat je de enige bent die dit overkomt.” Hier ontmoet ze ouders die hetzelfde, of, zoals ze zegt, nog veel erger dingen meemaken. “Er vloeien veel tranen tijdens de Lotgenotendagen. Én we hebben mooie gesprekken.”
Vakantie
Sjoerd is inmiddels overgeplaatst naar een andere gevangenis en heeft nu een telefoon op cel. Hij belt zijn ouders vaak. Ze zijn er voor hem, maar zorgen er ook voor dat het niet álles beïnvloedt. “Ons leven gaat door. We hebben er wel máánden over gedaan om zover te komen”, zegt Peter. Ze zijn weer op vakantie gegaan. Mieke: “Vooraf vroegen we ons af: Hoe doen we het met Sjoerd? We spraken af dat we elke dag naar een bankje op een berg vlakbij ons vakantiehuisje zouden lopen. Elke dag gingen we daar een uurtje zitten. Om over de dag te praten. En even gedag te zeggen tegen Sjoerd. Zo hadden we het één keer per dag over hem, maar bepaalde het niet onze hele vakantie.”
Ze zijn er sterker uitgekomen, vertellen ze. Peter en Mieke hebben veel aan elkaar, praten veel, kunnen hun verdriet bij elkaar kwijt, én bij hun oudste zoon Max, die nog thuis woont en hen erdoor heen helpt. “Hij is heel belangrijk voor ons. Daardoor hebben we dit zo goed kunnen doen”, zegt Mieke.
Waardevol
Samen delen Peter en Mieke hun ervaringen tijdens de Lotgenotendagen. Daarmee helpen ze andere ouders. Peter: “Een vrouw zei: ‘Ik blijf maar zo kwaad op mijn zoon.’ Daardoor sloop er veel negativiteit in haar contact met haar zoon. Ik herken dat. Daarom heb ik verteld hoe ik het aanpak. Ik schreef maandenlang elke week een brief aan Sjoerd. Daarin schreef ik per dag wat ik had gedaan. Dat schrijven deed mij goed. Ik schreef en schrijf alleen wat ik doe, niet wat ik voel. Daarmee is de negativiteit verdwenen uit de brieven.” Peter en Mieke vinden het waardevol om tijdens de Lotgenotendagen dit soort ervaringen te delen.
