Als vrijwilliger bij Gevangenenzorg komt Wim met regelmaat in de tbs-kliniek. “Het is mooi om er voor deze mensen te zijn, in de echte rauwe wereld, waar mensen op de puinhopen van het bestaan zitten. Ik zie mezelf als gelijkwaardig, ik ben niet beter dan hen, we leven allemaal van genade.”
Wim heeft onder andere contact met Corné, die al enige jaren in een tbs-kliniek verblijft. “Tot aan 2017 zat hij in een normale gevangenis, zijn psychologische problemen werden pas later ontdekt. Voordat hij werd overgeplaatst had ik nog een afspraak met hem in de gevangenis. Toen zei hij: ‘Wim, blijf komen.’ Ik hoefte daar geen dag over na te denken. We zijn aan elkaar verbonden. Ik was een boekje over vriendschap aan het schrijven en Corné heeft daar het laatste hoofdstuk in geschreven. Heel bijzonder.”
“Het is mooi om er voor deze mensen te zijn”
Wim komt als vrijwilliger regelmatig in de tbs-kliniek.
Leren van elkaar
Corné is in de tbs-kliniek tot bekering gekomen. Wim: “Hij was bijvoorbeeld een keer heel boos geweest. Toen hadden de brieven van Petrus hem aan het denken gezet, waarin gesproken wordt over gehoorzaamheid en vergeving. Ik kan overigens veel leren van Corné. Dan heeft hij iets gelezen in de Bijbel wat op dat moment voor mij van toepassing is. Hij is veel met het geloof bezig. Hij wilde zelfs een keer een kerstavond organiseren in de kliniek! De medewerkers van de kliniek vinden het fijn dat ik Corné bezoek, want zeggen ze, ‘jij begrijpt zijn geloof veel beter dan wij.’”
Bewogen leven
“Corné heeft een bewogen leven geleid. Hij heeft overal gezworven, heeft drugs gebruikt en hij heeft ‘ADHD plus’ zou je kunnen zeggen. Hij reageert erg primair. Hij heeft in het verleden jaren in het buitenland gewoond. Verder is hij erg creatief en muzikaal. Je merkt echt dat hij een andere weg wil ingaan. Zodra hij met verlof is wil hij aan jongeren vertellen wat de gevaren van drugs en verkeerde keuzes zijn.”
Angstaanjagend
Vrijwilliger Wim heeft eveneens jaren contact gehad met Leon, die kort geleden vrijgekomen is uit de tbs-kliniek. “Leon was een angstaanjagend persoon die een belangrijke functie had bij een criminele organisatie. Van te voren werd aan mij gevraagd of ik het wel zag zitten om hem te bezoeken. Daarom verzamelde ik een gebedsgroep om mij heen, een biddend thuisfront. Ik schrok toen ik hem voor het eerst zag. Hij had lang haar en doodse, koolzwarte ogen.”
“Leon heeft iets autoritairs, iets dominants over zich. Ik kan het me goed voorstellen dat hij een centrale functie had in de criminele wereld. Hij groeide op in een slechte buurt, en verhuisde van pleeggezin naar pleeggezin. Hij wilde lange tijd niet praten over zijn delicten. Later heeft hij er meer over verteld.”
Geen wederkerigheid
Het was moeilijk voor Wim om dichtbij hem te komen. “Hij vertelde tijdens de eerste ontmoetingen stoer over zijn vroegere ‘superleven’, hij leidde echt een verkeerd leven. Zijn verhalen raakte me soms in mijn ziel. Na enkele jaren verminderden deze macho-verhalen wat. Ik heb Leon kunnen benaderen via het intellect. Hij heeft een hoog IQ. Ik heb met hem gepraat over politiek en ons brein, we gingen daar dezelfde boeken over lezen. Eerst was er geen wederkerigheid. Na twee jaar stelde hij voor het eerst de vraag wie ik eigenlijk was. Eerst was er geen belangstelling voor mijn wereld. Later hebben we ook over God en de Bijbel kunnen praten.”
Verandering
“Leon is de afgelopen jaren veranderd. Zijn uiterlijk is veranderd en hij is voorkomelijker geworden. Ook wilde hij zo ver mogelijk van zijn vorige woonplaatsen vandaan wonen, om niet aan zijn verleden herinnerd te worden. Hij walgt van zijn verleden. Ik heb nu nog via Whatsapp contact met hem (het uitwisselen van de mobiele nummers is eerst overlegd met maatschappelijk werkers). Hij appte pas dat hij ‘rust, rust en rust’ wilde… Onlangs heb ik hem in zijn nieuwe woning bezocht, ergens in Limburg. Wat mooi hem daar te zien wonen en werken.”
Lastige tijd
Het vrijwilligerswerk geeft Wim vreugde. “Het is mooi om te doen, maar het kan ook lastig zijn. Je komt soms zo moeilijk door de maskers heen. Het is dan zoveel eenrichtingsverkeer. De afdelingen binnen een kliniek gaan ook regelmatig in lockdown. Deze tijd is voor de bewoners van de klinieken een heel lastige tijd. Ze zijn vaak zo alleen in de kliniek. En Corné kan zo verdrietig zijn, en het is dan moeilijk om hem weer achter te laten. Maar je kan hem dan tegelijkertijd praktische handvatten geven. Het is prachtig om er op deze manier voor hen te zijn.”
Dankzij uw steun is het bezoekwerk in gevangenissen en tbs-klinieken mogelijk
Infokader
