Een groter contrast is bijna niet denkbaar: van de markt naar de bajes. Van kraam naar cel. Van vrijheid naar geleefd worden. Van drukte naar doodtij. Het leven stroomt niet meer, maar staat stil. Alle vaart is eruit. In de bajes wordt zelfs niet gefietst. De hoogste snelheid is wat je benen aankunnen. De benen van Klaas zijn stil gevallen. Sinds zijn hersenbloeding zit hij in een rolstoel. Klaas zit al twaalf jaar. Nog een paar jaar en dan wordt hij doorgeplaatst naar een tbs-kliniek voor een lange behandeling. Hoe zit je er dán bij? Hoe houd je moed? Durf je nog te geloven in een nieuwe toekomst?
Alles kwijt
Klaas is heel blij met de tweewekelijkse bezoeken van mijn vrijwillige collega Bert. In het hoofdartikel in deze nieuwsbrief looft hij Bert als iemand die positiviteit brengt. “Ik zou er anders niet meer geweest zijn”, zegt hij zelfs. Stel het je even voor. Jaar in jaar uit leven op 10m2. Buren die gaan en komen, met alle dagelijkse onrust. Klaas is alles kwijt geraakt, ook zijn familie. Zijn schuld en spijt steekt hij niet onder stoelen of banken. Dat siert hem. Ik zou willen dat er meer gevangenen waren met zo’n bewustzijn. Het is een stevige opstap naar herstel.
Positiviteit. Je hebt er direct een beeld bij. Maar er direct woorden aan geven blijkt toch wat lastiger. In een situatie de dingen kunnen zien die overeenkomen met wat jij wil. Maar dat is geloof ik niet wat Klaas bedoelt. Mijn vader bad aan tafel nogal eens ‘Dank U voor de verkwikkende nachtrust’. En zo dook ik de verkwikking in. Het is een oud woord dat te maken heeft met kweken en tot leven brengen. In een kruiswoordpuzzel kun je synoniemen als troost, verademing en versterking gebruiken.
Verkwikking
Verkwikken komt ook voor in de meest bekende en geliefde psalm. Hij verkwikt mijn ziel zingt de dichter van psalm 23. Hij zingt ook van stille wateren en schaduwen van dood. Pas liep ik een avond mee met onze vrijwilligers in de gevangenis van Alphen aan den Rijn. Een gevangene ‘uit onze achterban’ vertelde over de dorheid van zijn dal in het bajesleven. Hij wist waarvoor hij zat. De straf was terecht. Zijn straftijd een loutering. En de wekelijkse presentie van vrijwilligers een verademing.
“Als de deuren hier dichtgaan, komt het verdriet. Dan heb ik huilbuien. Je gaat aan het prakkezeren. Alles komt terug en je kunt er niks mee”, zegt Klaas. Daar zit je dan. Twaalf uur teruggeworpen op jezelf. Een deur zonder klink, een raam dat je niet open kunt zetten. Tralies zijn je uitzicht en de tv praat niet terug. Bert is de verkwikking voor Klaas. Zijn bezoeken brengen het leven in hem terug. Zijn aandacht geeft hoop. En hoop doet leven in verwachting. Ook voor ons, met gebed dat het spoor der gerechtigheid om Zijns Naams wil gevonden wordt.
Met gevangen groet,
Hans Barendrecht
directeur bestuurder
