Op deze pagina
“Wat ons verbindt, is het verlangen om iets te betekenen voor anderen.” Deze opmerking in het openingswoord van vrijwilligerscoördinator Kees van der Linden, was een mooie voorzet op wat er die zaterdag 4 oktober ging komen. Die dag kwamen de vrijwilligers van Gevangenenzorg samen in Kruispunt Vathorst, in Amersfoort voor de jaarlijkse Vrijwilligersdag. Het was een prachtige dag waarin vooral de vrijwilligers zelf aan het woord kwamen rond het thema ‘Jouw waarom, mijn waarom, onze impact’.
In meerdere video’s vertelden vrijwilligers over hun motivatie om dit werk onder gevangenen, achterblijvers of tbs-patiënten te doen. Zo zei Nelleke: “Barmhartigheid is een opdracht van Jezus die ik zo met plezier vorm kan geven.” En Monica verwoordde haar motivatie zo: “Elk mens moet weten dat hij gezien en geliefd is.” Dat is haar levensthema. Dat wil ze graag doorgeven.
Talkshow
Collega’s Arthur en Bettina gingen tijdens een talkshow in gesprek met vier vrijwilligers: Jenny, Monica, Dirk en Anton. Wat hebben ze zelf geleerd van het bezoekwerk? “Ik heb moeten leren luisteren. En je leert door de bezoeken dat je echt afhankelijk bent van God”, zei Dirk. Monica: “Ik heb moeten leren meer mijn mond te houden en niet alles proberen op te lossen.” Jenny heeft vooral geleerd geduld te hebben. “Ik had contact met een vrouw met wie het maar niet lukte een afspraak te maken. Dat maakte me ongeduldig. Zei zij tegen me: ‘Je bent zo ongeduldig’.”
Het bezoekwerk is mooi, maar lang niet altijd eenvoudig. Hoe ga je om met teleurstellingen. Anton vertelde dat hij een gevangene bezocht, die hij omschreef als een moeilijk persoon. “Het was niet altijd prettig. Hij voelde zich onschuldig en mopperde veel. Iedereen deed het verkeerd. Dat is pittig. Je moet jezelf ertoe zetten om er elke keer heen te gaan.” Hij is blij dat hij dit steeds kon bespreken met zijn maatschappelijk werker Elma.
Het allereerste bezoek dat Dirk aflegde was voor hem teleurstellend. De ex-gevangene had om een vrijwilliger gevraagd, omdat hij graag wilde praten. Alleen, toen Dirk kwam, zei hij niks. De gesprekken verliepen moeizaam, een afspraak maken ging niet gemakkelijk. Uiteindelijk bloedde het contact dood. “Toen ging ik twijfelen”, zegt Dirk. Was dit werk wel iets voor hem? Maar de volgende contacten verliepen heel anders. Hij is inmiddels al jaren vrijwilliger bij Gevangenenzorg. Monica zegt dat ze vooral de mens achter de teleurstelling probeert te zien. “Ik ga vooraf altijd in gebed. Ik bezoek in een tbs-instelling, ik besef dat patiënten daar in een bepaald opzicht gewoon ziek zijn. Ik weet dat God bij machte is meer te doen dan wij bidden of beseffen.”
‘Wie helpt wie?’
Na de pauze gingen de vrijwilligers in groepen uiteen om samen in gesprek te gaan aan de hand van stellingen als ‘Ik voel me soms emotioneel geraakt door het vrijwilligerswerk.’/ ‘Ik blijf meestal zakelijk en afstandelijk tijdens mijn inzet.’ ’Wie helpt wie nou eigenlijk?/ ‘Voor mij is het vooral duidelijk dat ik hier ben om hulp te bieden.’ De stellingen leverden bijzonder geanimeerde gesprekken op tussen de vrijwilligers onderling. Er was veel herkenning, en er viel veel te leren.
Tekst loopt door onder de foto.
‘Vleugels voor herstel’
Behalve voor verhalen was er ook aandacht voor ontwikkelingen bij Gevangenenzorg. Onder de naam ‘Vleugels voor herstel’ wordt gewerkt aan een andere organisatie van het werk, vertelde Erik de Jonge, manager zorgprogramma’s en vrijwilligers. De bedoeling is een netwerk rond de PI’s te creëren. In dat netwerk zitten bedrijven, kerken en particulieren die worden betrokken bij het (bezoek)werk in de PI van hun regio. Ook de vrijwilligers gaan iets merken van deze nieuwe manier van werken. We verdelen het land in vier regio’s. De gevangenissen in deze regio gaan onder een team van maatschappelijk werkers vallen. Vrijwilligers krijgen daardoor één aanspreekpunt voor bezoekwerk, meet up, de cursussen enz. Tot nu toe vallen deze onderdelen allemaal onder verschillende collega’s. Erik: “Met deze netwerken willen we bouwen aan een toekomst waarbij nog meer mensen de kans krijgen te herstellen.”
De Vrijwilligersdag werd afgesloten met een gezamenlijke lunch. En natuurlijk was hierbij volop de gelegenheid elkaar te ontmoeten en met elkaar in gesprek te gaan.
