Meet Up (ontmoeten) in PI Hoogvliet
Tsja, waarom ga je op zaterdagmorgen op tijd uit bed en richting de gevangenis? Bij mij is het een ‘met innerlijke ontferming bewogen’ zijn in navolging van Hém Die het land doorging om goed te doen. Ook vind ik het boeiend om te ontmoeten.
Aangekomen vouw ik eerst mijn handen en vraag of de Heere mee wil gaan naar binnen, omdat ik het zélf niet kan en omdat ik uit ervaring weet dat Hij altijd weer opening tot gesprekken geeft. We gaan eerst naar de afdeling Metro en na een uur naar Maas. Ongeveer dertig mannen zijn dan van cel en hebben ‘recreatie’.
Een praatje
De ene keer zit ik gezellig in de zithoek mee te kletsen over het wereldnieuws, over het reilen en zeilen in de PI en over hun familie. Ik vraag naar hun kinderen of wanneer hun rechtszaak komt. De mannen komen soms ook zélf naar me toe om even te praten. Soms is het een praatje en soms een echt gesprek over iets wat hen dwars zit. Zo vertelde laatst een hele stoere man: “Mevrouw, m’n zoontje ligt in het ziekenhuis.” Hij moest het echt even kwijt. Dan vraag je belangstellend verder en wens je hem sterkte en beterschap. Of de man die ik de vorige keer aansprak en toen hoorde dat hij net twee dagen vast zat, nog helemaal ontredderd. Nu komt hij even groeten en zeggen dat hij al wat ‘gewend’ is daar.
Glimlach
De andere keer ga ik de open cellen langs en maak in de deuropening praatjes, vraag of ze al lang zitten, hoe het met hen gaat, of ze bezoek krijgen. Vaak laten ze foto’s zien van hun familie, vooral als ze kinderen hebben. Soms worden de praatjes gesprekken, soms is het alleen groeten en een glimlach… Maar ook dát is ontmoeten!!!
