Wie kent dat niet? Een klik hebben met iemand. Dat kan de keukenverkoper in de showroom zijn, de chirurg in het ziekenhuis, maar óók de gevangene die tegenover je zit. Tot voor kort kende je hem niet en nu ben je ineens zijn gast.
‘Er was gelijk een klik van beide kanten’, zegt het artikel in deze nieuwsbrief. Je kunt er zomaar overheen lezen. ‘Klik’ is geen spannend woord. Het is eerder neutraal, zakelijk zelfs. Er klikt heel wat in ons dagelijks leven. Het Tupperware doosje met je boterhammen, het slot van je fiets, het laminaat dat je legt, de PC die je afsluit en noem maar op.
In de gevangenis wordt er ook wat af geklikt. Elke deur wordt vergrendeld. Gelukkig is er ook die andere klik. Tussen de vrijwilliger en de gevangene. En dat vind ik na zoveel jaren nog steeds heel bijzonder. Op straat zou je elkaar niet groeten, misschien zelfs wel een blokje om lopen. Maar in de gevangenis zit je op tien vierkante meter samen aan tafel lief en leed te delen. En gaandeweg neemt die klik alleen maar toe. Wat is het geheim?
Aandacht en trouw
Ik zoek het in aandacht en trouw. Dat zet de ander centraal. Je geeft iets weg van jouw tijd voor de naaste. Dat doe je uit waardering, respect, sympathie of je levenshouding. En zo sluit je aan op elkaar, met een klik.
Die klik is geen doel op zich. Het gaat om herstel van die ander. Het mooie in ons werk is dat we geleerd hebben dat het zijn vooraf gaat aan het doen. Niet ‘wat kan ik voor je doen’, maar wel ‘wie mag ik voor je zijn’? Ik denk dat dit een scheppingsgegeven is. Je bent een tegenover elkaar, als man en vrouw. En Jezus zegt de Weg, de Waarheid en het Leven te zijn.
Moed
Ons werk is er dus eerst te zijn voor de ander. Die hoeft niet per se ‘één van ons’ te zijn. De barmhartige Samaritaan gaat ons zwijgend voor. Hij had geen natuurlijke sympathie voor een Israëliet. Maar Hij had wél een sterke klik met gerechtigheid. Dáárom hielp hij. Jezus wijst hem aan als voorbeeld. Niet eerst vragen en oordelen (of op je mobieltje kijken), maar gewoon present zijn. De situatie leert dan wel hoe verder. En natuurlijk gaan dan de handen uit de mouwen en worden ze ook gevouwen. Onderzoek naar ons werk laat zien dat de gevangenen, tbs-patiënten en hun familieleden die wij mogen bezoeken, weer moed en vertrouwen krijgen richting de toekomst. Dat lijkt me een hoopvolle klik!
Met gevangen groet
Hans Barendrecht
directeur bestuurder
