Vertel maar eens in je omgeving dat je in een tbs-kliniek hebt gezeten. Voor de 42-jarige Claudia is dat een behoorlijke drempel. “Tbs-patiënten worden in de media weggezet als monsters. De succesverhalen hoor je niet.” Zelf is ze het levende bewijs van dat succes. Geknókt heeft ze om te komen waar ze nu is: een zelfstandige vrouw die weet wat ze waard is, een vrouw met een eigen huis, tuin en huisdieren. Onderweg heeft ze veel steun gehad aan onze bezoekvrijwilliger Sietske. Ze trekken al zeven jaar samen op.
Onveilig
Sietske is deze morgen ook op bezoek. Ze heeft grote bewondering voor de wilskracht van Claudia. “Het is bijzonder hoe je alles oppakt!”, zegt ze welgemeend. Dat is het zeker als je weet hoe de kindertijd van Claudia eruit zag. “Ik heb nooit een basis gehad”, vertelt ze. “Alles wat een kind zou moeten hebben, had ik niet.” Het ontbrak aan alle kanten aan veiligheid.
Claudia en haar zussen zijn in hun jeugd mishandeld en verwaarloosd. Ze was zestien jaar toen haar ouders scheidden. In die tijd ging Claudia vooral om met oudere mannen. Het waren verkeerde relaties. Ze dacht van die mannen de liefde te krijgen die ze thuis nooit had gehad. Het liep uit op mishandeling, verkrachting en gedwongen prostitutie. “Ik ging drugs gebruiken om mijn gevoel uit te schakelen, raakte in een zware depressie en was gemakkelijk te manipuleren.” Ze vertelt dat ze werd betrokken bij een ruzie tussen drie mensen en werd aangezet om geweld te gebruiken, zodanig dat een van hen is overleden.
Doop
Claudia (toen 29) werd veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf met daarna tbs. In de gevangenis ging de knop om. “Ik zat twee maanden in volledige beperking. Dat betekent dat je geen tv hebt, geen bezoek krijgt. Ik heb toen om een Bijbel gevraagd. Die had ik nog nooit gelezen. De verhalen van Jezus hebben zó mijn hart geraakt.” Ze volgde een Alphacursus en is in de gevangenis gedoopt. Ondertussen had ze het zwaar in de vrouwengevangenis. Ze kreeg nauwelijks bezoek van buiten. Samen met de gevangenispastoor nam ze contact op met Gevangenenzorg. En zo kwam onze vrijwilliger Ans regelmatig langs. Het is zo belangrijk dat er vrijwilligers zijn, vindt Claudia. “Ze laten je zien dat je niet zomaar een monstertje bent dat opgesloten moet worden.”
“Het is fijn dat er iemand is die naar je omkijkt. Dat je weet dat je ertoe doet.”
Claudia was blij dat ze na vier jaar naar de tbs-kliniek kon. “Ik wilde tbs hebben. Dan word je tenminste geholpen, anders had ik nu nog met dezelfde problemen gezeten.” Vanaf het begin heeft ze in de kliniek overal aan meegewerkt, ze volgde therapieën en deed cursussen. Ze was en is enorm gemotiveerd om een ander leven te leiden.
Waardevol
Ook in de tbs-kliniek vroeg ze een bezoekvrijwilliger van Gevangenenzorg. Dat werd Sietske. Claudia waardeert die bezoeken enorm. “Het is fijn dat er iemand is die naar je omkijkt. Dat je weet dat je ertoe doet. Dat ook jij van waarde bent. Sietske is een schat van een vrouw. Wat ook zo fijn is: ze is gelovig. We kunnen samen bidden en over het geloof praten. Ik heb zoveel kracht uit geloof gekregen.”
Deze woorden ontroeren Sietske: ”Ik vind het mooi dat ik met je mocht meelopen”, knikt ze naar Claudia. “Ik heb mogen zien hoe je steeds weer stapjes vooruit zette. En wat ik heel bijzonder vind, is je rechterarm.” Claudia steekt haar arm uit. Er staat een complete Bijbeltekst op getatoeëerd: Filippenzen 4 vers 13.
De tekst loopt door onder de foto.
Levenslang
Daar wil ze voortdurend naar kunnen kijken. Want ze blijft dit nodig houden. “Het liefst zou ik alles wat is gebeurd uitwissen. Maar dat gaat niet. Het blijft je levenslang achtervolgen”, zegt Claudia. De andere kant is, zegt ze, dat ze niet meer had geleefd als dit alles niet was gebeurd. Zo erg was ze eraan toe. Nu is ze al tien jaar clean, heeft ze een eigen huis met eigen beestjes en hoopt ze een baan te vinden als dierenverzorgster.
Het gaat goed! Daarom is vandaag het laatste officiële bezoek van Sietske. Het afscheidscadeau dat Sietske meebracht is symbolisch: mensen die elkaar vasthouden, met in het midden een lichtje. Sietske en Claudia blijven elkaar vasthouden. Er blijft contact, want daarvoor is wat ze samen hebben opgebouwd, veel te waardevol.
