Als je net als Jan al bijna vanaf de start vrijwilliger bent bij Gevangenenzorg, heb je heel wat te vertellen. Maar zelfs na dertig jaar blijft de eerste kennismaking met je gevangene spannend!
“Ik meldde me als vrijwilliger, kreeg een gesprek en ben toen gelijk voor de leeuwen gegooid. Een beginnerscursus was er nog niet. Het was niet erg, want ik was al kerkvrijwilliger in de gevangenis en had dus al feeling met de doelgroep. Bij een nieuwe gevangene op bezoek gaan, is een stap. Dat was toen zo, maar dat is het nu nog. Wat voor man zal het zijn? Wie tref ik aan? Is er een klik? Dat is altijd weer spannend, maar niet negatief. Ik ga niet alleen de gevangenis in, want ik doe dit in gebed.
‘Zelfs na dertig jaar blijft de eerste kennismaking met je gevangene spannend!’
Spijt
“Aan sommigen denk ik terug met een glimlach, aan anderen vanwege de ernst van de zaak. Henry vond ik de meest indrukwekkende gevangene, om wat hij had gedaan. Henry sprak in alle openheid over zijn delict. Hij was zich bewust dat hij fout was geweest. Hij nam de schuld en de verantwoordelijkheid daarvoor op zich en werkte aan zichzelf. Het was heel intensief, maar ook mooi om een stukje met hem op te kunnen lopen. Ik wil in principe niet weten waarvoor de gevangenen zitten. Maar vaak komt het toch wel ter sprake. Met Henry was dat geen probleem, want hij had spijt. Dat maakt dat je een gevoel van meeleven kunt hebben. Meer dan de helft van de mensen die ik heb bezocht, nam zijn verantwoordelijkheid niet. Vaak waren het druggerelateerde delicten. Ze geven dan al gauw de drugs de schuld, terwijl ze zelf de keuze maken. Toch zijn er altijd weer pareltjes onder de mensen die ik ontmoet. Sommigen zijn blij dat er iemand bij hen op bezoek komt. Voor die mensen kun je iets betekenen. Daar doe je het voor.”
‘De helft van de gevangenen die ik bezocht, nam zijn verantwoordelijkheid niet. Toch zijn er altijd weer pareltjes onder’
Vrijwilliger Jan
Grappig
“Je maakt ook grappige dingen mee. Ik heb een tijdlang een 65-plusser bezocht die jaren in Thailand had gewoond en in de drugshandel had gezeten. Hij vertelde tijdens een bezoek dat hij bezig was een paspoort te regelen. Ik vond dat vreemd, want hij moest nog een tijdje zitten. Een paar weken later belde ik de gevangenis om een afspraak te maken voor het volgende bezoek. Maar hij was niet meer teruggekomen van verlof. Hij was gevlogen. Het laat zich raden waarnaartoe… Zo kan het ook gaan.
Ik vind het nog steeds fijn om op bezoek te gaan. Het geeft voldoening, ondanks dat je weleens een teleurstelling hebt. Maar een christen hoort nu eenmaal in de gevangenis!”
