De decembermaand is zo’n periode waarin je terug- en vooruitkijkt. Voor Dylan wordt 2024 bijzonder. Dan komt hij vrij. Na 15 jaar detentie. Hij deelt met ons zijn ingrijpende levensverhaal. Vol van criminaliteit, maar ook vol van God. Dankbaar is hij voor de steun van onze vrijwilliger Dirco.
Arm gezin
Toen Dylan als jongetje op een doordeweekse dag naar school liep, zag hij onderweg een lijk liggen. Opschudding was er niet. Geen hulpdiensten, geen politie, geen media. Het was de gewone gang van zaken. Zo was het leven in Mexico. Mensen werden er geliquideerd. “Degene die praat, die gaat”. Dylan komt uit een arm gezin. “Ik werd mishandeld door mijn vader. Ik groeide op in een wereld die niet normaal was. Maar voor mij was het normaal. Je wordt hard. Je hebt geen keuze.”
We spreken Dylan (40 jaar) in een Nederlandse gevangenis. Die harde kindertijd, het leven in een internaat vanaf zijn 13e jaar, gevolgd door de verkeerde keuzes die hij maakte, hadden fatale gevolgen. Bijna 15 jaar zit hij nu al vast. Volgend jaar komt hij eindelijk vrij. Ook dan staat onze vrijwilliger Dirco voor hem klaar. Dirco bezoekt Dylan al 5 jaar. Die twee hebben een band opgebouwd. Samen spreken ze over van alles, ook over God. “Die gesprekken geven me rust”, zegt Dylan Hij vindt het fijn dat hij met Dirco open kan praten over alles wat hem bezighoudt. Dat helpt hem.
Zondagsschool
Dylan vertelt dat hij is opgegroeid met het Woord van God. Zijn moeder vertelde ervoer en als kind ging hij naar de zondagsschool. Maar thuis was het anders. Zijn vader gebruikte alcohol en harddrugs. Hij maakte het geld op en sloeg zijn moeder en de kinderen. Als kinderen hadden ze vaak niks te eten thuis. Vanaf zijn 10e jaar begon Dylan te blowen, om zichzelf te verdoven. Het was toen een kleine stap om op het criminele pad te raken. Hij begon met het stelen van auto’s en met overvallen. Al snel belandde Dylan in gevangenis. Hij was toen 19 jaar oud. “Het was een harde gevangenis. Het was eten of gegeten worden. Ik heb het overleefd. Toen kwam ik vrij. Ik begon te beseffen dat ik niet goed bezig was.”
Ondanks deze wending belandde Dylan in de drugswereld. Hij hield zich bezig met het vervoeren van drugs naar Nederland. “Ik kon zo mijn moeder helpen met het geld dat ik verdiende. Na een ruzie met mijn vader heb ik haar naar Nederland gestuurd. Ik regelde de uitschrijving en het ticket. En zelf ging ik ook naar Nederland.”
Maar lang bleef hij niet. Hij keerde terug naar Mexico. Voor vertrek waarschuwden zijn moeder en zus hem. Maar hij bleef hier niet lang; zijn lucratieve zaken in Mexico wachtten. Voor zijn vertrek waarschuwden zijn moeder en zus hem nog. Zij waren bang dat er iets ernstigs zou gebeuren. En dat voorgevoel bleek te kloppen. Kort na zijn aankomst in Mexico, kwam een man hem tegemoet lopen. Dylan werd onrustig, hij rook onraad. De man pakte een revolver en loste twee schoten. Dylan werd ernstig geraakt en werd opnieuw onder vuur genomen. “Ik bad tot God: laat ze niet in mijn hoofd, niet in mijn hart, niet in mijn longen schieten. En ik ben daar niet geraakt. Ik kan God danken dat ik nog leef!”
Eenmaal opgeknapt keerde Dylan terug naar Nederland. Maar het gevaar bleef. De man die hem in Mexico had beschoten, bleek ook naar Nederland te zijn gegaan: Dylan zag hem lopen. “Angst en paniek overvielen me. Ondanks dat ik naar een kerk ging, viel op dat moment al mijn vertrouwen in God weg. Ik had geen mes, geen pistool. Ik voelde me niet veilig. Ik móest een pistool aanschaffen.”
Van de aankoop van het pistool kwam al snel ellende. Dylan werd aangehouden. Hij belandde zes maanden in de gevangenis, waarvan twee voorwaardelijk. Na vrijlating verbleef hij even bij het Leger des Heils. Daarna ging hij bij zijn moeder wonen. Zij zette Dylan aan het denken. “Je gelooft wel in God, maar je geeft hem je problemen niet”, zei ze. Maar Dylan dacht: “Ondanks dat ik God ken, moet ik wel mezelf beschermen…”
Onderbuikgevoel
Dylan kreeg forensisch-psychiatrische hulp en had wekelijks een gesprek. Hij moest leren zich open te stellen. In die periode bekroop hem een onbestemd gevoel. Hij besloot dat te delen met de hulpverleners. “Ik had het idee dat ik binnenkort doodgeschoten ging worden, of dat ik zelf iemand zou gaan doodschieten. ‘Ik moet nu behandeld worden’, zei ik. Maar ze dachten dat ik zomaar wat fantaseerde.”
Het voorgevoel van Dylan bleek juist. Op een dag ging het helemaal mis. Bij een schietpartij bracht hij iemand om het leven en verwondde enkele andere personen. Dylan ging voor jaren de gevangenis in.
De tekst loopt door onder de foto.
Dylan had er spijt van dat willekeurige voorbijgangers slachtoffer waren geworden van de schietpartij. Hij besloot één van hen een brief te schrijven. Het slachtoffer wilde komen. Een week van te voren meldde ze zich af. “Ze vond het te spannend. En dat begreep ik”, zegt Dylan.
Twee jaar later wilde ze wel komen. Ze was gespannen. Dylan bood allereerst zijn excuses aan. “Het was nooit mijn bedoeling dat die kogel jou zou raken. Ik zit hier niet voor mij, maar ik zit hier voor jou. Ik wil dat door dit gesprek je angst afneemt, al kan ik niet meer terugdraaien wat er is gebeurd.” Ze reageerde met: ‘’Ik had verwacht dat je een andere man was.’” Aan het einde van het gesprek wilde ze Dylan een knuffel geven. Een last was van zijn schouders afgegleden!
Vergeving
Een jaar daarna kwam Dylan in contact met een dochter van het slachtoffer, de man die door Dylan was neergeschoten. Met een bemiddelaar zijn ze het gesprek aangegaan. Dylan heeft verteld wat het slachtoffer hem had aangedaan in Mexico. Dat er een aanslag op hem was gepleegd. “Toen zei de dochter: ‘Ik begrijp waarom jij mijn vader hebt doodgeschoten. En ik vergeef jou.’” Dat deed Dylan zo enorm goed. “Het was noodweer”, vertelt Dylan. “Het was eten of gegeten worden. Daarom trok ik mijn pistool. Elk verhaal heeft twee kanten, ook dat van mij.”
‘Jongeren wil ik behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt’
In de gevangenis kreeg Dylan enorm behoefte aan contact met iemand van buiten. Hij belde naar Gevangenenzorg en korte tijd later ontmoette hij onze vrijwilliger Dirco. Dat was in 2018. Sindsdien zoekt Dirco hem regelmatig op. Ze praten dan over van alles: over geloof in God, de wereld buiten, het kabinet, persoonlijke zaken. Dirco: “We hebben continu mooie gesprekken met elkaar. Dylan heeft een hele scherpe visie en denkt goed na over dingen. Het zijn altijd fijne gesprekken. De ene keer is het wat emotioneler dan de andere, maar het is altijd kostbaar. Dat komt ook omdat Dylan gewoon een heel fijn mens is.”
Al snel vertelde Dylan aan Dirco waarvoor hij was veroordeeld. Hij wilde graag dat Dirco op de hoogte is. Dirco vindt dat niet moeilijk: “Als wij op de verkeerde plek waren geweest, dan hadden we hetzelfde kunnen doen. Als je echt weet wat het werk van Christus inhoudt, ga je nooit boven iemand staan. Dat kan niet.” Het contact met Dirco is van grote waarde voor Dylan. “De gesprekken geven me rust. Dirco hoort niet bij het personeel in de gevangenis. Ik kan gewoon blanco praten. Af en toe delen we ook Bijbelteksten met elkaar. Het voelt goed en vertrouwd.”
“Dat komt ook door Dylan”, zegt Dirco. “Hij heeft vanaf het begin een open houding. Natuurlijk moesten we even wennen aan elkaar. Maar dat ging snel. Dylan is open en houdt niks achter. Als ik vaker moet komen zegt hij dat. Ik mag dat wel.”
De tekst loopt door onder de foto.
Kinderen
Dylan heeft een zoon van 19 jaar. “Ik heb hem niet fysiek mishandeld zoals mijn vader dat deed. Maar toch heb ik hem mishandeld. Ik ben er niet voor hem. Volgens mijn psycholoog moet ik mij dat mijzelf niet zo kwalijk nemen. Ik bel mijn zoon namelijk vanuit de gevangenis. Mijn zoon is nu volwassen. Hij is zelf al vader geworden. Ik heb geprobeerd hem bij te brengen wat hij wel en niet moet doen. Dat hij niet mijn voorbeeld moest navolgen. Ga niet thuis zitten en een jointje roken. Maar hij is te nonchalant. Ga naar een psycholoog, heb ik hem geadviseerd. Hij merkt ook de gevolgen van mijn verleden. Maar ik kan hem alleen advies geven, hij moet het zelf doen.”
“Jongeren wil ik behoeden voor de fouten die ik gemaakt heb. Ik heb miljoenen gemaakt met cocaïne. Ik ken de wereld van het snelle geld verdienen. Jongeren moeten wakker gemaakt worden. Maak je moeder trots. Ga studeren. Ik heb m’n moeder om vergeving gevraagd. Ik had ook voor een andere weg kunnen kiezen. Had m’n best moeten doen op school, ik had voor een goede baan kunnen kiezen, maar koos voor de criminaliteit. Dan beland je in de gevangenis of in de kist…”
Toekomst
2024 is voor Dylan een heel bijzonder jaar. Dan komt hij vrij. “Ik wil bij een logistiek bedrijf gaan werken. Daar heeft heb ik de diploma’s voor.” Dylan is naast zijn therapie in de gevangenis bezig zijn mbo-diploma te halen. Ook heeft hij een heftruckdiploma. “Ik wil niet terugvallen in de criminaliteit”, zegt hij beslist. Hij heeft hard gewerkt aan zijn herstel. Het is spannend of het hem zal lukken de criminaliteit op afstand te houden. Vrijwilliger Dirco zal hem blijven bezoeken en voor hem blijven bidden. Zijn steun blijft onmisbaar, juist ook in de komende jaren!
