Kent u het ‘knuffelhormoon’? Iedereen heeft het. Je bent ermee geboren. Dat hormoon speelt een belangrijke rol bij de hechting tussen moeder en kind. Ook bij het ontstaan van vriendschappen en bij gevoelens van plezier speelt doet het hormoon mee. Artsen wekken er zelfs weeën mee op. Geen wonder dat het hormoon – oxytocine – letterlijk ‘snelle baring’ betekent.
Tijd en aandacht
Ik kom op het ‘knuffelhormoon’ omdat ik zat te mijmeren over die ene zin in dit artikel. ‘Hij rekent er niet meer op dat hij uit de tbs komt.’ Het gaat om Jon, hij is 60 jaar. Hij zit al een lange tijd in een tbs-kliniek. Zijn sociale netwerk is verschrompeld. Arie, onze vrijwilliger, is z’n enige contact van buiten. Twee gevoelens strijden om de voorrang: wat intens verdrietig dat er voor Jon (naar verwachting) geen nieuwe toekomst meer gloort. Hij moet toch ooit geliefd zijn geweest?! Wat is er mis gegaan in zijn leven? Het tweede wat opspeelt is grote dankbaarheid voor wat Arie doet: elke maand ‘gewoon’ op bezoek gaan. En achter Arie zie ik het hele corps van wat de ca 650 vrijwillige collega’s ‘gewoon’ doen: tijd en aandacht geven aan mensen die door vonnis en veroordeling buitenspel staan, met hun achterblijvers.
Hechting
Nu zou ik ons werk niet direct knuffelen willen noemen. Maar luisterend naar een podcast van de forensische zorgspecialisten over hechting, denk ik toch wel dat het knuffelhormoon een rol speelt. Want dat speelt het in alle goede relaties. Het is niet goed dat de mens alleen is, toch? Dat geldt ook in bajes en kliniek. Mensen zoeken hechting. Enerzijds wil je onafhankelijk op eigen benen staan, anderzijds, we kunnen niet zonder elkaar. Kleine gebaren als ‘op bezoek’ kunnen een grote uitwerking hebben. ‘Hé, iemand die mij ziet zitten en mij kennelijk de moeite waard vindt’. Arie is daar helder over: ‘Jon is óók een schepsel van God, naar Zijn beeld gemaakt. Wie ben ik dan om daaraan voorbij te lopen? En al doende zie je wat je kunt betekenen!”
En zo geven Jon en Arie elkaar wekelijks de hand. Alleen dat? Ik denk dat er ook een bijzondere hechting is ontstaan. Arie kwam om te luisteren maar gaandeweg werd het een gelijkwaardig contact, waarbij hij ook iets over zichzelf ging vertellen. En zo kon het gebeuren dat Jon zelfs op bezoek ging bij Arie, in de molen!
Omarming
Mag ik dit contact een omarming noemen? Ik denk aan Jezus, die kinderen omarmde (Marcus 10:16). Geen status, geen macht, afhankelijk. De overeenkomst is groot. Mag het zegen wegdragen.
Met gevangen groet,
Hans Barendrecht
directeur bestuurder
